Saxofonist / klarinettist Michael Moore (Californië, 1954) woont sinds 1982 in Nederland en is sindsdien een substantieel onderdeel van de Nederlandse jazzscene. Hij kwam in Nederland als lid van de groep Available Jelly en vormde daarna een interessante mix van de Amerikaanse jazz en de typische Nederlandse variant zoals ik een aantal jaren geleden al beschreef, hij was lid van de Instant Composers Pool en het Clusone Trio, typische Nederlandse jazz uitingen. Maar inmiddels heeft hij helemaal zijn eigen weg gevonden met prachtige albums met Fred Hersch en Geri Hemingway, met “Jewels and Binoculars” met een eerbetoon aan de muziek en niet de tekst van Bob Dylan en vele andere projecten. Paul Berner is een internationaal erkende Amerikaanse jazzbassist die sinds 1991 in Nederland woont. Hij is vooral geroemd om zijn muzikale, melodieuze en subtiele spel. Met de Paul Berner band speelt hij een avontuurlijke mix met invloeden van Americana, jazz, country en folk.

Op dit dubbelalbum slaat Michael weer een heel andere weg in met duo-opnamen met Paul Berner op contrabas en hijzelf op klarinet, het werd opgenomen met een microfoon hetgeen noodzaakte dat de twee dicht bij elkaar stonden in de studio en daardoor veel visueel contact hadden en dat heeft zijn vruchten afgeworpen in het uiteindelijke resultaat, heel direct qua wisselwerking en wederzijdse reacties. Het repertoire bestaat uit nummers uit het American Songbook en andere klassiekers met maar een drietal originelen van Michael Moore. Het resultaat is een bijzonder fraai klinkend duo, waarin Michael uiterst relaxed al deze klassiekers met een schijnbaar groot gemak ten gehore brengt, maar er toch zijn eigen touch aan weet te geven waardoor het absoluut geen verzameling van afgetrapte klassiekers is geworden. Alle nummers worden een nieuw leven ingeblazen door het dynamische samenspel van Michael en Paul. Het repertoire varieert van George en Ira Gershwin, Rodgers en Hammerstein, Irving Berlin en andere klassiekers.

Het heeft geleid tot een wederom enorm geslaagd album van Michael Moore en ditmaal met contrabassist Paul Berner. Het geluid van contrabas en klarinet klinkt als een warme deken waarin de min of meer bekende muziek wordt verpakt en waardoor die toch een eigen leven gaat leiden, waarnaar het luisteren een waar genot is. “Amulet” vangt aan met “I never knew” van Kahn en Florito, een liefdevolle melodie die perfect wordt overgebracht door Michael en Paul, waarbij onmiddellijk opvalt hoe belangrijk opname techniek kan werken. Je zou het bijna vergeten door al die moderne techniek die alles plat slaat en de prestaties van ondermaatse artiesten laat klinken als zijnde top, dat een microfoon en twee superieure muzikanten die dat alles tot een lachwekkende nep maken. Ik heb hier lang van genoten om al die bekende klassiekers weer voorbij te horen komen, maar nu in een minimalistische benadering, uitgekleed tot op het bot, waardoor de kracht weer eens heel duidelijk wordt gemaakt.

Duidelijk is wel dat de composities van Moore absoluut niet onderdoen voor al de klassiekers, of het nu gaat over de twee titelnummers “Amulet” en “The Gift”, deze passen keurig in het rijtje klassiekers. Favorieten?, jazeker “Quasimodo” van Charlie Parker krijgt hier een uiterst serene en gedragen uitvoering van Moore en Berner, minimalistisch en ietwat verlaagt in tempo, een geweldige versie. Het titelnummer “The Gift” is ook een sterke compositie, maar ik heb geen enkele dissonant gehoord, dus aspirant luisteraar, ga luisteren en als de corona lockdowns weer toeslaan, koptelefoon op en vergeet de pandemie met deze heerlijke muziek !

Jan van Leersum.